Tja, het uiterlijk van deze Civic is bepaald niet om door een ringetje te halen. Dat komt vooral door de lak. Het rood dat rond het begin van de jaren negentig op veel auto’s werd gespoten, roept tot op de dag van vandaag bij velen associaties op aan het probleem dat deze Civic als geen ander laat zien. Hij is rondom roze, hier en daar zelfs bijna wit uitgeslagen. Dat dat op het ene paneel erger is dan op het andere én een deel van de motorkap toch weer rood is, maakt de boel er niet beter op.

Proberen we de lak te negeren, dan ontstaat er een iets positiever beeld. Van noemenswaardige roest lijkt bij deze specifieke Civic namelijk geen sprake, wat bij een Honda van deze lichting gerust een wonder mag worden genoemd. Apart, want de kleur boort elke gedachte aan een leven in een droge garage resoluut de grond in. De verschillende panelen hangen er ook nog aardig recht op, dus er is geen reden om hem van een schadeverleden te verdenken. De wielen komen wellicht nog uit de accessoirecatalogus van Honda zelf en de booskijkers horen er niet op, maar zijn tenminste wel keurig ‘meeverkleurd’ met de auto.

Het ontbrekende rechter deurpaneel getuigt van een eigenaar die het óf allemaal geen zier kan schelen, óf juist lekker aan het knutselen is geslagen. Dat mag best, want zo’n vierde generatie Civic (ED) is ook als driedeurs tegenwoordig serieus zeldzaam. Dat geldt vermoedelijk ook voor het spoilerlipje onder de voorbumper, maar een sportieve uitvoering is dit bepaald niet. De 1990'er – een facelift dus, met H4-koplampen, donkere achterlichten en een nieuwe voorbumper – heeft de basismotor onder de kap, een 1.3 met 75 pk. In zijn lange bestaan kende deze auto slechts drie eigenaren, waarvan de vorige hem tussen 1994 en 2020 had. Dat zoiets een uitstekend recept is voor een lang autoleven heeft hij ondanks die lakproblemen toch maar mooi aangetoond.